Köyüm Verhunal

Bir kapı açayım köyümden size

O kapıdan içeriye girde bak.

O kapıki Verhunal’a açılır.

Gir içerde nevar neyok görde bak.

 

Yüz yirmi haneydi bizim köyümüz.

Hamurumuz aynı birdir soyumuz.

Azalmıştır şimdi hane sayımız.

Şimdi her birimiz hangi yerde bak.

 

Köyümüzde hep muhabbet olurdu.

Herkes birbirine gider gelirdi.

Dostluk vardı bütün yüzler gülerdi.

Bir düşünde sen bu sırra erde bak.

 

Pancarcı başkaydı düyün bir başka.

Davul zurna sesiyle gelirdik aşka.

Gene aynı kültür olsaydı keşke.

Var sen yaşlılara git bir sorda bak.

 

Şakalar olurdu kimse kızmazdı.

Hiç kimse kimseyi kırıp üzmezdi.

Evlat babasından yaban gezmedi.

Bunlara kafanı sende yorda bak.  

 

Büyükler severdi küçük sayardı.

Bu bir kültür idi herkes uyardı.

Hayrıda şerride tüm köy  duyardı.

Şimdi o anlayış hani nerde bak.

 

Orhan der köyümün hali başkadır.

Öz Türkçe konuşur dili başkadır.

Çayırında çiçeği gülü başkadır.

İşte burdan söyle kafan yorda bak.

 

Orhan Yıldız