Bir Mayıs

 

Yıl ikibin onuç bir mayıstı o gün.

Ufuklardan ülkeme Bir mayısı kutlamak  için doğmuştu gün.

Koltukları işkal edilmiş, sendikalar ve  örgütler sahnede.

Kutlamak için sevindiğimiz bir Mayıs,

Yine oldu kapkara bir gün.

 

Caddelerden sokaklardan kaldırımları söktüler.

Esnafın ekmek teknelerini yaktılar yıktılar.

Bayramın üzerine kara bir bulut gibi çöktüler.

İstanbula bir Mayısa zehir olup aktılar.

 

Sanki işkal kuvvetleriydi,  nefret vardı gözlerinde.

Devlete düşman, Polise düşman, halkına düşman,

Kin vardı özlerinde.

Ütandı halk, utandı işçi, utandı İstanbul.

Terör, yıkıcılık, bölücülük vardı slogan ve sözlerinde.

 

Ağlıyordu İstanbul, İstanbul kan ağlıyordu.

Yaktıkları dükkanlardan, çocuklarının rızıklarını kaybeden,

Ahmet, Mehmet, Hatice, Emine, Ayşe’nin feryatları.

Yürekler dağlıyordu.

 

Hastahane, Banka, ev, dükkan  demeyip molotoflar attılar.

Ağladı bebekler, ağladı analar, her tarafı birbirine kattılar.

Ne biçim insandılar, ne biçim canavarlıktı bu.

Ağlattılar , sızlattılar, yaktılar, yıktılar.

 

Bu bir örgüt pilanı, bunlar düşman Ülkeye.

Bu büyük bir ihanet, uymaz adap ilkeye.

Yine kan bulaştırdılar bir mayısa, yine eski huyları.

Bu kin, bu çirkinlik, bu nefret, yine terör hayları.

 

Kutlanamadı bayram, bir mayıs yine kanlı vahşete ağlıyordu.

İstanbul üzgün, İstanbul dertli, dehşete ağlıyordu.

                              

Orhan yıldız